Coty is the Bellingham folk community's best-kept secret. Without exaggerating, she is the Emmylou Harris of a new generation. - Jenn Hartman,

Hou je net als ondergetekende van the sounds of the traditional music of Appalachia dan ben je met singer / songwriter Coty Hogue en haar debuutalbum " To the West" een kleine drie kwartiertjes zoet. De openings en titeltrack "Going to the West" klinkt je wellicht bekend in de oortjes want de song behoort immers al een eeuwigheid tot het erfgoed Folk Songs of Alabama maar lijkt anno 2009 wel op het lijf geschreven van this 'one woman band".

Vermoedelijk zal ik niet de enige zijn die Coty Hogue's stembandjes associeert met die van Rachel Harrington ( zie previous cd reviews) maar ben wellicht  ook één van de velen die behoorlijk onder de indruk geraken van de Hogue original "Dear Mother" - met Nova Karina Devonie on accordion - en na één enkel beluistering van Sarah M. Fulford's "Word in Hand" begrijpt waarom het als een 'Gillian Welch song bestempeld wordt. 

De unaccompanied vocal Appalachian tunes "Shiloh's Hill", "Dear Friends Farewell",  the fiddle instrumental  " Up The Waterfall" (with Jon Parry) en Ola Belle Reed's "Undone In Sorrow" laten er geen twijfel over bestaan dat Coty Hogue with straight - ahead guitar  & claw - hammer banjo  zich  bijzonder thuis voelt in the Smokey Mountains. Maar ook met country / old - time (Hazel Dicken's "A Few Old Memories"), western swing (Bob Wills "Sugar Moon") en de zelfgepende folky ode aan "Grandaddy" kan het dametje uit Montana voortreffelijk uit de voetjes. Coty Hogue en "Going To the West" ...she will give you the chills, catch her while you still can .... (SWA)